TRWAŁOŚĆ I EFEKTYWNOŚĆ OCHRONY PRZYRODY W POLSKICH PARKACH NARODOWYCH
Izabelin, 24-26 września 2009
Ochrona przyrody w Polsce ma wieloletnią tradycję. Park narodowy jako podstawowa forma ochrony przyrody wymieniony został po raz pierwszy w ustawie o ochronie przyrody z 1934 r. W 2009 r. mija 50 lat od utworzenia Kampinoskiego Parku Narodowego. Został on powołany rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 16 stycznia 1959 r., by wraz z równocześnie utworzonym Karkonoskim Parkiem Narodowym dołączyć do grona siedmiu istniejących polskich parków narodowych. Pierwsze rezerwaty przyrody na terenie Puszczy Kampinoskiej – Granica, Czapliniec i Sieraków – powstały znacznie wcześniej, już w latach 1936 i 1937.
Obszar parku narodowego, to nie tylko miejsce ochrony najlepiej zachowanych fragmentów przyrody, lecz także poligon badań naukowych, których celem jest poznanie procesów zachodzących w środowisku przyrodniczym zarówno tych naturalnych, jak i powodowanych działalnością człowieka. Badania te przyczyniają się do coraz lepszego zrozumienia funkcjonowania przyrody, a zarazem do wprowadzania bardziej skutecznych metod jej ochrony. I chociaż sposób postępowania z ekosystemami leśnymi i nieleśnymi przez lata ewoluował, to jednak nasilające się wraz z rozwojem ekonomicznym zagrożenia dla przyrody powodują, że wciąż istnieje potrzeba dostosowywania działań ochronnych do aktualnej sytuacji. Chcielibyśmy, żeby 50. rocznica utworzenia Kampinoskiego Parku Narodowego stała się okazją do spotkania ludzi nauki różnych dziedzin i do wymiany poglądów na temat skuteczności ochrony przyrody na obszarach chronionych w Polsce. Wierzymy, że wyniki badań zaprezentowane podczas konferencji pozwolą ocenić trwałość i efektywność działań ochronnych podejmowanych w parkach narodowych i innych formach ochrony przyrody i zaowocują wieloma ciekawymi konkluzjami.